دیده‌اید که در میهمانی یا جمعی، بچه‌ای به بچه‌های دیگر زور می‌گوید، آن‌ها را می‌زند و همه‌ چیز را مال خود می‌داند، آن‌گاه پدر، مادر، پدربزرگ یا مادربزرگ با افتخار بچه‌شان را نشان می‌دهند و می‌گویند «زور هیچ‌کس به بچۀ ما نمی‌رسد!» آنها آن‌قدر از زور و بازوی فرزندشان می‌گویند که خود بچه هم به این نتیجه می‌رسد که کار درستی می‌کند و اجازه دارد به همه زور بگوید. این جور حرف‌ها، تشویق بچه به قلدری و زورگویی است و شاید تعبیر معیوب دیگری از همان گرفتن حق.
به طور کلی، در جریان تربیت، هر نوع رو دررو قرار دادن بچه‌ها کار غلطی است، به‌خصوص زمانی که هدف از این رودررویی غلبۀ یکی بر دیگری باشد.
تربیت بچۀ قلدر و زورگو کار چندان سختی نیست، مشکل زمانی نمایان می‌شود که این بچه به بزرگسالی برسد و بخواهد در جامعه و بین مردم زندگی کند. ممکن است والدین از دیدن قلدری فرزند، قند در دلش آب شود، اما نتیجه برای همه و همیشه شیرین نخواهد بود.

سیلانه علوی